Drama prve dame slovenačke poezije i dramatike, Svetlane Makarovič, u režiji jednog od najprodornijih i najnagrađevanijih slovenačkih reditelja u posljednje vrijeme, Jerneja Lorencija – „Mrtvac dolazi po dragu“ odigrana je u petak veče u amfiteatru Starog Bara u okviru Večernje scene Barskog ljetopisa. Uloge u predstavi, koja je koprodukcija Mestnog gledališča Ptuj i Prešernovog gledališča Kranj iz Slovenije, tumačili su: Ana Urbanc, Vesna Pernarčič, Miha Rodman, Aljoša Ternovšek, Darja Reichman, Borut Veselko, Vesna Jevnikar i muzičari Judita Polak i Ciril Roblek.
Drama „Mrtvac dolazi po dragu“, vodi porijeklo iz istoimene narodne pjesme, kao i iz Prešernove obrade Burgerove „Lenore“. Autorka je, obradivši teme i motive ovih djela na šokantan način, u fokus naše pažnje stavila dvije junakinje, dvije Micke, dva lica jedne djevojke koja se bore za prevlast odnosno opstanak, nakon što ubijaju čovjeka koga je voljela. Jedna Micka, velikodušna i „nepodijeljena srca“ odlazi u grob za svojim dragim, dok druga, hladnija, surovija, proračunatija opstaje u svijetu izopačenih odnosa. Time je, primijetila je kritika, deziluzija ljubavi naglašena do krajnosti. No ipak, Ana Urbanc koja je tumačila jednu od uloga Micke, smatra da je u tom šizofrenom odnosu dvije Micke i ljubav na svoj način odnijela zasluženu pobjedu.
„Ne neki način možda sam i ja pobjednik, zato što je pobjednik onaj koji slijedi sebe i svoje srce, što i Micka koju ja igram učini. Ona je ta koja ide za svojim srcem. U nekom drugom, realnom 
svijetu možda pobjeđuje i druga Micka, ali i ona na neki način živi slomljena“, kazala je Urbanc.
I zaista, u ovom komadu teško se ko može okarakterisati pobjednikom. Teško se ko može smjestiti čak i sa jedne strane realnosti. Naime, likovi su izgrađeni tako da „živi nisu stvarno živi, i mrtvi nisu stvarno mrtvi“. Tako, na primjer, o ljubavi Micke i Anzela i njihovoj sudbini saznajemo kroz poetične prikaze njihovih susreta nakon njegove smrti, majka mlinara za koga Micka treba da se uda pod prisilom, umire, ali mrtva pridikuje 
sinu i daje mu uputstva kako da žali za njom. To je jedan od načina na kojima autorka, odnosno reditelj otvara slojeve arhetipskog, nesvjesnog i mitološkog, u kojima se zapravo i skriva univerzalna vrijednost komada koji govori o ljudskoj potrebi za ljubavlju i istinom, „u društvenoj realnosti pokvarenih odnosa i bolne porodične“. Snažan emotivni i unutarnji naboj i poetičan tekst karakteriše i specifična realizacija na sceni, koja se ogleda u minimalnim intervencijama pokreta, kojima se pridružuju muzika i pjevanje uz pratnju harmonike, koja u pojedinim djelovima i sama preuzima ulogu dramskog čina u ovoj skoro pa „koncertnoj drami“.