Izbor od jedanaest izuzetno kvalitetnih predstava takmičarskog dijela pozorišnog programa festivala Barski ljetopis, napravljen je uz rukovođenje kriterijumima njihove umjetničke relevantnosti i scenskog kvaliteta, uz uzimanje u obzir zadatog okvira programskog koncepta pozorišnog segmenta festivala u cjelini. Taj koncept, koji uključuje i određeni broj produkcija iz regiona i iz Crne Gore, sačinjen je sa težnjom da bude postojan, analitički postavljen, kvalitetan, zanimljiv, a finansijski racionalan i održiv, pa je akcenat stavljen na produkciono skromnije predstave. Takođe, koncept pozorišnog programa festivala uključuje težnju ka komunikativnosti i prijemčivosti predstava, tretiranjem realnih interesa svoje publike kroz ozbiljne i estetski vrijedne umjetničke projekte. Pored toga, na napravljeni izbor uticale su i specifičnosti ambijentalne scene u Starom Baru, kako u smislu izazovnog pokušaja umjetničke konceptualizacije ovog jedinstvenog prostora, tako i u pogledu produkciono-tehničkih zadatosti.
Bilo da je riječ o izvedbama koje su užareno savremene u tretiranju aktuelnih procesa bolnih društvenih tranzicija, evropske i svjetske krize, ili o svevremeno savremenim produkcijama koje predstavljaju univerzalno vrijedne analize ljudske prirode i društvenih odnosa, sve predstave donose živo, markantno, bitno pozorište: iskrenost da se nešto pozorišno posreduje, koja podaruje stvaralački i komunikacioni zamah. Značajno je pomenuti i da ova selekcija u Crnu Goru dovodi neka pozorišta (Prešernovo gledališče Kranj, Mestno gledališče Ptuj, Teatar &TD, Narodno pozorište Subotica, Teatar Madlenianum, scena MESS, Teatar Le Studio) i inspirativne, značajne stvaraoce koje domaća publika do sada nije bila u prilici da vidi, ili je to bila vrlo rijetko.
„Novo doba“, tekst Vuk Bošković, režija Dino Mustafić, Bitef teatar i ArtHub (Beograd)
Tekst predstave „Novo doba“ koji je napisao Vuk Bošković, polazeći od zbirke eseja Viktora Ivančića „Radnici i seljaci“, kroz mozaičan niz scena u kojima se prepliće nekoliko povezanih priča, tematizuje probleme društava zaglavljenih u vječitoj tranziciji: terete mračne ratne prošlosti, nasilnost sprege vlasti i kriminala, divljačke privatizacije, rasulo porodica, siromaštvo, nemoć, i sveopšti poraz etičnosti i ideala, u širem kontekstu evropske i svjetske krize. Društveni problemi prelamaju se kroz lične drame aktera, prinuđenih na surovu borbu za puki opstanak, u kojoj je etičnost nepotrebna teorija, a istinito je samo ono što je korisno. Na funkcionalno, minimalistički dizajniranoj sceni ispunjenoj kutijama metaforičkih tereta, odlazaka i ostanaka, stil igre je psihološki realističan, uz primjese ironije, groteske, ali i poetske nijanse, pri čemu glumci sa izuzetnom vještinom i izražajnošću igraju po dvije uloge, i otjelotvoruju gotovo suprotne likove. Iako psihološki vrlo nijansirani, likovi su bezimeni, tipizirani predstavnici obezglavljenog, deformisanog društva, pioni sistema, čije pomjeranje uspješno i vrlo sugestivno otkriva i rašarafljuje ponavljajuće kužne društveno-političke mehanizme koji nas lome, dehumanizuju, i pretvaraju u olupine, koje te iste mehanizme apsurdno uvijek iznova podržavaju.
“Penelopijada”, tekst Margaret Atvud, režija Dragana Varagić, Centar za kulturu Tivat i April Production (Toronto)
Subverzivno u odnosu na epski, maskulini heroizam „Odiseje“, roman Atvudove napisan je u formi Penelopine prekogrobne ispovijesti, i motivisan njenom potrebom da kaže „cijelu istinu“, te da razgradi kako Homerov mit o „vjernoj Penelopi“, tako i kulturološki mit o ženi koja je ili smjerna i pokorna domaćica, ili neuhvatljiva, fatalna zavodnica. Baveći se temama rodnih i klasnih nepravdi i stereotipa, ali i pitanjima (zlo)upotrebe mita, (ne)uhvatljivosti istine i identiteta, te zamagljujući granice između žanrova, svijeta živih i mrtvih, antike i savremenosti, istine i laži, roman je postmoderno djelo bez definitivnog kraja, otvoreno za različite interpretacije. U idejnom pogledu, u predstavi Dragane Varagić za nijansu su naglašenije teme rodne i klasne potlačenosti, identiteta i odgovornosti, nego relativnosti svake istine u zavisnosti od tačke gledišta. Sa formalne strane predstava, koja minimalistički, nekonvencionalno precizno začarava pripovijedanjem, stilski je eklektična, koriste se elementi antičke grčke drame (poput naratora i hora), ali i elementi kabarea, monodrame, mjuzikla, dok osnovni ton varira od ironičnog i parodičnog, do ozbiljnog i tragičnog.
“Pijani”, tekst Ivan Viripaev, režija Boris Liješević, Atelje 212 (Beograd)
U predstavi „Pijani“, nastaloj na osnovu filozofske komedije jednog od trenutno najizvođenijih savremenih pisaca 
Ivana Viripaeva, različitim povodima (svadba, godišnjica smrti, momačko veče, spoznaja o neizlječivoj bolesti…) motivisano pijanstvo 14 dobro situiranih likova i jedne prostitutke postaje povod i način za iskrene (samo)spoznaje, odbacivanje maski ispraznog i besmislenog života, govorenje istina koje drugačije ne bi bile izgovorene. Tokom jedne noći u bezimenom zapadnom velegradu, fragmentarne priče likova, koje kao jedno pijano tijelo, u kome je svako istovremeno vrlo individualizovan, maestralno i inspirisano oblikuju glumci Ateljea 212 prepliću se, oni se susreću, utiču jedni na druge. U pijanstvu kao karnevalskom vremenu izokretanja svih vrijednosti, u kome je sve moguće, jer se kidaju i bar za trenutak slabe truli konopci društvene i lične laži, naizgled nesuvisle alkoholizovane besmislice postaju lucidna, vrckava, začudna, komična, apokaliptična i dirljiva, višestrana i izazovna razmatranja o čovjekovom teturavom, krhkom položaju u svijetu, suštini života, smislu, bogu, istini i ljubavi kao vrhunskoj vrijednosti; pobuna protiv otupjelosti i opomena i poziv za punijim, smislenijim životom.
“Mrtvac dolazi po dragu”, tekst Svetlana Makarovič, režija Jernej Lorenci, Prešernovo gledališče Kranj i Mestno gledališče Ptuj
U predstavi “Mrtvac dolazi po dragu” (nastaloj na osnovu poetske drame Svetlane Makarovič, koja je inspirisana istoimenom narodnom pjesmom, te Prešernovom obradom Birgerove gotičke balade „Lenore“) mitološki svijet 
narodnog predanja, u kojem „živi nisu stvarno živi, i mrtvi nisu stvarno mrtvi“ samo je početni impuls i motiv za zaranjanje u dubine podsvjesnog i arhetipskog, u univerzalnoj, svevremeno-savremenoj priči o ljudskoj potrebi za ljubavlju i istinom, koja je u okružju pokvarenog i zlog društva unaprijed osuđena na propast. Srećna ljubav Micike i Anzela biva prekinuta njegovim ubistvom na seoskom slavlju, a Micika je ostavljena da živi život koji joj nameće nerazumijevajuća, ograničena, represivna okolina. Ovo dovodi do šizofrenog razdvajanja na prvu Miciku, nevinu i idealističnu, i drugu, koja je cinična i pragmatična, i do njihove borbe za opstanak, odnosno za opstanak jednog od dva načina tumačenja stvarnosti. Neminovno, prva Micika, blistavo velikodušna, odana i nedužna biva izbrisana, dok agresivna, sebična „mudrost“ druge opstaje. Reditelj Jernej Lorenci na scenu je donio fascinantno dramsko-muzičko-poetsko, ozbiljno-razigrano čitanje komada, stvarajući svojevrsnu artificijelnu muzičku dramu, u kojoj su gluma i muziciranje organski prepleteni. Glumci likove oblikuju krajnje disciplinovano i usklađeno, minimalističkim izražajnim sredstvima, uz ogroman, hipnotični unutrašnji intenzitet. Takođe, u njihovoj igri prisutna je i suptilna neformalnost, fino dozirana distanca prema likovima, koja, uz elemente ironije i komike, očuđava, depatetizuje i univerzalizuje prikazano.
“Ko rukom odneseno”, autorski projekat Bobe Jelčića, Sveučilište u Zagrebu, Studentski centar, Kultura promjene, Teatar &TD (Zagreb)
Minuciozna pedsesetominutna jednočinka osebujnog pozorišnog i filmskog autora Bobe Jelčića u formalnom smislu veoma je jednostavna, i polazi od beznačajne, gotovo svakodnevne situacije. „Normalnom“, tipičnom sredovječnom
bračnom paru ispovijeda se prijatelj, emotivno skrhan nakon prekida ljubavne veze, prigušeno vapijuće željan prijateljske topline i razumijevanja. Publika pod upaljenim svjetlima voajerski posmatra trojku zaglavljenu u veoma skučenoj, naturalističkoj scenografiji – otrcanoj, sumornoj kuhinji socijalističkog urbanog srednjeg sloja. Iako glumci Ivana Krizmanić, Marko Makovičić i Jerko Marčić nastupaju pod vlastitim imenima, i izgovaraju svakodnevne, formalne učtive fraze, predstavu karakteriše apsurdno-poetska povišenost, koja nebitnu situaciju uzdiže do minimalističkog remek-djela seciranja međuljudskih odnosa, a naročto (ne)sposobnosti za istinsku bliskost i empatiju. Za ovo je najzaslužnija maestralna glumačka igra, veoma složena i neuhvatljiva u prostoru između realistične uvjerljivosti i mehanične, ironične teatralnosti. Apsurd, izoštren monotonim ponavljanjem ispraznih formalnosti, i preciznim, dojmljivim, do perfekcije dovedenim scenskim pokretom, potresno istinito ukazuje na okamenjenost u životima iz kojih je, sa sposobnošću za istinsko povezivanje sa drugima, ispražnjen i svaki bitniji smisao.
“Čuvari tvog poštenja”, autorski projekat Borisa Liješevića, dramaturgija Stela Mišković, Gradsko pozorište Podgorica
U autorskom projektu „Čuvari tvog poštenja“ Boris Liješević pošao je od pitanja o značenju poštenja danas, u 
vremenu u kome ekonomske prilike, kroz nemilosrdan pritisak da se „uspije“, globalno utiču na sistem vrijednosti, afirmišući samoživost i beskrupuloznost kao poželjne karakterne osobine. Baveći se ovom temom u kontekstu savremene Crne Gore, reditelj je kao okvir za njeno propitivanje uzeo generalnu probu hora devetog razreda jedne osnovne škole, gdje učenici povodom priredbe za Dan nezavisnosti uvježbavaju pjevanje crnogorske himne (dramaturškinja Stela Mišković). Razvoj događaja pokreće otkriće o krađi nevelike sume novca, koji su učenici prikupili da bi siromašni đak mogao sa njima da ide na ekskurziju, a koja se otkriva upravo dok pjevaju stih „i čuvari tvog poštenja“. Ova naizgled jednostavna situacija, i pomenuti stih postaju polazište za komično-kritičko propitivanje kužnog društveno-političkog sistema u kome su nepoštenje, nezajažljivost, korupcija i nečovječnost ušli duboko u sve pore društva. Atmosfera predstave se od učionički vedre, bezazlene, pa i pomalo nestvarno idlične, gotovo neprimjetno dojmljivo zgušnjava u prijeteću grotesku, koja kulminira prebijanjem nastavnice muzičkog, kao personifikacije naslovnog poštenja, koje na kraju biva pogaženo, zaplašeno, skrhano i poraženo.
“Edeš Ana”, po motivima romana Dežea Kostolanjija, režija Jožef Cajlik, dramaturgija Kata Đarmati, Narodno pozorište Subotica
Radnja predstave „Edeš Ana“, zasnovane na romanu subotičkog književnika mađarskog porijekla Dežea Kostolanjija, smještena je u drugu deceniju dvadesetog vijeka, vrijeme turbulentnih društvenih promjena na tlu Mađarske nakon raspada Austrougarske, kada je učvršćivanjem položaja buržoazije dodatno učvršćena i 
nepravedna društvena raslojenost, bazirana na izrabljivanju obespravljenih siromašnih. Svevremenost tema nepremostivih društvenih i drugih (vjersko-nacionalnih, rodnih) represivnih hijerarhija, koje su u različitim društvenim sistemima, pa i današnjem kapitalizmu samo neznatno modifikovane, podvučena je stilizovanim, začudnim dizajnom scene, na kojoj dominira glomazni multifunkcionalni ormar. U složenoj atmosferi u kojoj se miješaju elementi apsurda, poezije , groteske,…, glumci nastupaju hipnotički snoliko, pomalo odsutno i mehanički, naizmjenično preuzimajući uloge likova, i naratora koji racionalizuju i problematizuju značenje događaja. Hermina G. Erdelji markantno igra služavku svedenu gotovo na stvar, nevidljivu, odsutnu sjenku, umrtvljenu u paralizujućoj bezizlaznoj poziciji. Njen „ničim izazvan“ zločin nijemo, a užasno glasno, vapi za pravednijim društvenim odnosima.
“Lolita”, prema romanu “Vladimira Nabokova”, režija Jovana Tomić, dramatizacija Dimitrije Kokanov, Teatar Madlenianum (Beograd)
Savremena kroz svevremenost je i predstava „Lolita“, čiji je tekst nastao prema romanu Vladimira Nabokova. Priča o četrdesetogodišnjem profesoru Hambertu Hambertu i njegovoj ljubavi prema dvanaestogodišnjoj „nimfeti“ Dolores Hejz verzija je vječne priče o neispunjenoj, iznevjerenoj čežnji, neizvjesnosti i nestalnosti svega, ironijom maskirana alegorija apsurdne, ali dragocjene ljubavi, i poovske težnje za umjetničkom ljepotom. Kroz okvir suđenja Hambertu, koji omogućuje da se priča prikaže sa distancom, kao rekonstrukcija, deziluzionistički uslovno, izvedba svedeno, nadahnuto i inspirativno, bez klišeiziranja i moralisanja, posreduje tananu složenost Nabokovljevog romana, u kome se poezija miješa sa parodijom, erotika sa humorom, trivijalnost sa bljescima ljudske topline, a realistički detalji savremene potrošačke Amerike sa mitskim motivima. Glumci vrlo uspješno, miješajući narativni i dramski izraz, otjelotvoruju složenost glavnih likova, vilinske, naivne, razmažene i manipulativne Lolite, i Hamberta kao lucidnog sanjara koji idealistički vapi za ljubavlju u ljepotom, ali čija otvorena pedofilska požuda istovremeno izaziva gnušanje.
“Dokle pogled seže”, autorski projekat Arpada Šilinga, dramaturgija Bence Biro, Zetski dom (Cetinje)
Okosnicu skupno kreirane predstave “Dokle pogled seže” čine glumačke improvizacije na rediteljski zadate situacije
i karaktere, pa su tako mnogobrojne opštije teme i pod-teme, kao što su brutalnost (post)kapitalizma, višestruko pogoršana u kontekstu mutne tranzicije – vladavine bezakonja, manipulativnih privatizacija, „investicija“ i otimačina, nezaposlenosti, siromaštva, devastacija i „kultivizacija“ prirodnih resursa, represivnih patrijahalnih matrica i sl. dojmljivo prelomljene kroz lična iskustva glumaca. Ovaj složen i promišljen idejni plan izvedbe posredovan je svedenim, asketskim scenskim jezikom, ona se odvija na gotovo praznoj sceni uz odricanje od korištenja gotovo svih uobičajenih pozorišnih znakova (svjetla, scenografije, kostima), osim nekoliko kratkih klavirskih minijatura (kompozitor Nina Perović), kojima sami glumci izražavaju ogoljene emocije. Kroz zaplitanje i rasplitanje mozaičnih priča koje se pretapaju jedna u drugu, i ogoljavanje fragmenata složenih karaktera, koje glumci oblikuju realističkim i pročišćenim od teatralnosti stilom igre pod upaljenim svjetlima, predstava gotovo neprimjetno doslovno publiku intimistički uvlači u sebe. Dragocjenost izvedbe nalazi se i u svestranom osvjetljavanju i propitivanju tema kojima se bavi, u stalnom mijenjanju vizura i perspektiva, kao i u čehovljevski tragikomičnom, nejednoznačnom tonu, koji kroz blagi i rafinirani humor podaruje i iskru nade.
“What is Europe”, po motivima eseja Lasla Vegela, režija Andraš Urban, dramaturgija Bojana Vidosavljević, scena MESS (Sarajevo)
Polazeći od eseja Lasla Vegela, objavljenih u knjizi „Priče iz donjih predela (berlinski tekstovi)”, reditelj Andraš Urban uobličio je veoma aktuelnu muzičku predstavu, koja lucidno tematizuje rastrzanost stanovnika ekonomski i društveno opustošenih država nastalih krvavim raspadom Jugoslavije, između nostalgije za idealizovanom bivšom zemljom, i nesigurnog, teturavog puta ka takođe utopistički idealizovanoj, umornoj i nesigurnoj EU. Scenski jezik predstave, stilski ostvarene u formi koncertno-scenskog eseja, u kome se potentno prepliću elementi performansa, dramskog i dokumentarnog teatra, prepoznatljiv je po uzavrelosti, direktnosti, maštovitosti i naglašenoj tjelesnosti višeznačnih, raskošno metaforičkih prizora, u kojima se brutalnost nerazlučivo i upečatljivo miješa sa poetičnošću. Snažno ironično, ali i sjetno, predstava dere iluzije kako o bivšoj Jugoslaviji, tako i o “budućoj” Europi, ukazujući na “sudbinu” fizičkih i duhovnih bezdomnih lutalica i prognanika, graničara i pokusnih kunića, koji sa sobom tegle kompleks inferiornosti i tovare nametnutih identiteta, predrasuda i žeđi za zavaravajućim utopijama, koje ova izvedba dojmljivo, osvješćujuće raskrinkava.
“Istrajnost”, po motivima drame “Parobrod Istrajnost” Šarla Vildraka, režija Žan-Batist Demarinji, Teatar Le Studio (Beograd) i Puls teatar (Lazarevac)
Glavni akteri predstave “Istrajnost”, koja problematizuje pitanja (be)smisla i (ne)mogućnosti odlaska ili ostanka,
odustajanja ili istrajnosti u fizičkom i duhovnom traganju za sretnijim životom su dva brata, Srbin Siniša i Hrvat Jan, koji na putu za Ameriku u potrazi za boljom budućnošću, zbog kvara parobroda Istrajnost ostaju zaglavljeni u kafani „Vera“ u Trstu, „poslednjoj jugoslovenskoj ambasadi na italijanskom tlu“. Zaglavljenost u vakuumu čekanja, u nelagodnoj, ali i oslobađajućoj poziciji, predstavlja dramsku situaciju kroz koju se plodotvorno pretresaju teme fizičke i duhovne migracije, u smislu traganja za boljim životnim uslovima, ali i novim početkom, promjenom perspektive, oslobađanjem od bolnih balasta prošlosti. Takođe, potentno se otvaraju pitanja o različitim nacionalnim identitetima bivše Jugoslavije i njihovim odnosima, kao i o međuljudskim odnosima uopšte, krhkim i teško izgradivim, ali u konačnici ključno vrijednim. U pogledu scenskog jezika, predstava je postavljena realistički, sa bitnim poetskim tonovima. Glumci nastupaju naturalistično, uz naglašene emotivne tonove, često se blisko miješajući sa publikom. U jedno od monologa koji produbljuju nijanse značenja radnje, efektno se koristi dokumentarni materijal sa suđenja pred sudom u Hagu admiralu Miodragu Jokiću za crnogorski napad na Dubrovnik 6. decembra 1991. godine, odnosno obraćanje Jokića sudijama, nakon priznanja krivice. On je u svojevrsnoj ispovijesti priznao krivicu i prihvatio vlastitu odgovornost, izrazivši nadu i ubijeđenje da je to jedini put ka pomirenju i iscjeljenju.
Maja Mrđenović, selektorka