JU Centar za kulturu Tivat – April Production Toronto
Margaret Atwood
Režija: Dragana Varagić
Prevod: Bojana Vujin
Scenografija: Kathleen Irwin
Kostimografija: Jelisaveta Tatić Čuturilo
Kompozitor: Aleksandrar Gajić
Koregografija: Slavka Nelević
Majstor svjetla: Rade Stamenković
Igraju: Dubravka Drakić, Tanja Bošković , Ivana Mrvaljević, Branka Femić, Kristina Stevović, Karmen Bardak, Smiljana Martinović, Jelena Simić, Vesna Vujošević
O predstavi
„Ovaj komad je borba da se kaže istina koju bi najradije svi zaboravili. Istina je lekovita. Pitanje istine je pitanje identiteta.
Biće muzike i koreografije u ovom sveženskom komadu gde nam Penelopa i njene sluškinje, koje igraju mnoge uloge, nude reviziju poznatog Homerovog speva. One nam, iz svoje perspektive, nude rekonstrukciju događaja iz Odiseje, koji je od žrtava napravio krivce, i kome Homer posvećuje vrlo malo prostora zadovoljan stereotipnim 
objašnjenjem i ne upuštajući se u pobliže rasvetljavanje možda jedne kompleksnije priče koja se krije u pozadini. Tako da je komad i neka vrsta pobune protiv Homera i verodostojnosti njegove priče. I ne samo njegove, ni Penelopa nam ne kaže baš sve boreći se sa istinom koju bi najradije zaboravila.
Za mene je Penelopa savremena žena, koja je vladala Itakom 20 godina i napravila je mnogo boljom nego što je ikad bila. Ona je i majka koja ima sina tinejdžera, i muža koji nikad nije kod kuće, a opstanak zavisi od nje. A onda je u trenutku koji je obećavao da će doneti razrešenje napravila grešku. Veliku. Zanima me taj trenutak slabosti koji nije zbog pritiska i nevolje, već nade da će neko drugi doneti razrešenje.
Baš zbog vremena u kome živimo mene ne zanima samo situacija koja je jača od nje i limitiranost njenog izbora, mene zanima i njena lična odgovornost. A i nju, ja bih rekla. Ona to ne kaže, samo me pušta da mogu i tako da zaključim.“
Dragana Varagić, rediteljka
Riječ kritike
“ (…) Subverzivno u odnosu na epski, maskulini heroizam „Odiseje“, roman je napisan u formi Penelopine prekogrobne ispovijesti, i motivisan njenom potrebom da kaže „cijelu istinu“, te da razgradi kako Homerov mit o „vjernoj Penelopi“, tako i kulturološki mit o ženi koja je ili smjerna i pokorna domaćica, ili neuhvatljiva, fatalna zavodnica (poput lijepe Helene). Takođe, Penelopi je pripisana potreba da se objasni i opravda, time što je centralnim motivom teksta načinjen događaj Odisejevog vješanja njenih dvanaest služavki, zbog sumnje da su pomagale proscima. Ovaj događaj je kod Homera tek pomenut, dok Atvudova daje glas služavkama kao bezimenim, bespomoćnim, tlačenim i ućutkanim ženama, i ta složena, polifonična narativna struktura dekonstruiše mitsko herojstvo Odiseja, ali relativizuje i ironizuje i Penelopinu „istinitu ispovijest“, što je dodatno podvučeno njenim sporadičnim priznanjima da je ponešto izmislila da bi se osjećala bolje i da je, poput Odiseja, okorjeli i nepopravljivi lažov. Baveći se temama rodnih i klasnih nepravdi i stereotipa, ali i pitanjima (zlo)upotrebe mita, (ne)uhvatljivosti istine i identiteta, te zamagljujući granice između žanrova (služavke govore u različitim narativnim formama), svijeta živih i mrtvih, antike i savremenosti, istine i laži, roman Margaret Atvud postmoderno je djelo bez definitivnog kraja, otvoreno za različite interpretacije.
U idejnom pogledu, u predstavi Dragane Varagić za nijansu su naglašenije teme rodne i klasne potlačenosti, nego relativnosti svake istine u zavisnosti od tačke gledišta, čime je ona vjerovatno učinjena veoma prijemčivom i onima koji ne poznaju primarni mitski materijal. U skladu sa tim, ublažene su negativnosti i komplikovanosti nekih likova (npr. Telemah u predstavi oklijeva da pogubi sluškinje, grli se i oprašta sa njima, dok toga u knjizi nema), složenosti situacija (u knjizi se neke sluškinje odista zaljube u prosce i odlaze im dobrovoljno, dok su u predstavi čedne i tako postupaju jedino po Penelopinom naređenju), izostavljena je poslednja, parodična scena suđenja u sudnici 21. vijeka, u kojoj Penelopa nastupa licemjerno, i sl. Sa formalne strane, predstava je stilski eklektična, koriste se elementi antičke grčke drame (poput naratora i hora), ali i elementi kabarea, monodrame, mjuzikla, dok osnovni ton varira od ironičnog i parodičnog, do ozbiljnog i tragičnog.”
Maja Mrđenović, Pobjeda
Autorka
Margaret Atvud (1939, Otava) je kanadska pjesnikinja, spisateljica, književna kritičarka, esejistkinja i ekološka aktivistkinja. Zahvaljujući obrazovanim roditeljima, već sa četiri godine je naučila da čita i piše. Pod njihovim uticajem (Atvudova je osnovno obrazovanje stekla u roditeljskoj kući) postala je posvećena čitanju i razvila je snažno interesovanje za pisanje.
Već u srednjoj školi objavljivala je pjesme, međutim presudnu ulogu u njenom literarnom razvoju odigrao je Nortrop Fraj, profesor engleskog jezika na koledžu koji je Atvudova pohađala. Tada istaknuti književni kritičar, Fraj je isticao vrijednosti zanemarene kanadske književnosti, a u Margaret Atvud je prepoznao pisca koji tu književnost može podići na još viši nivo. Podrška koju je imala od profesora, ubrzo je rezultirala zbirkom pjesama Double Persephone, da bi po diplomiranju objavila još jednu, The Circle Game, dobivši ovaj put za zbirku najznačajnije kanadsko književno priznanje – Governor’s General Award. Time je otpočela serija nagrada koje će ova književnica dobijati tokom narednih trideset i više godina, potvrđujući da je jedan od najvećih autora svog vremena. Među nagradama su i neke od najprestižnijih koje se dodjeljuju u književnom svijetu, poput Bukerove, u čijem je najužem izboru bila čak puta; potom Welsh Arts International i drugih, za romane Sluškinjina priča, Mačje oko i Slijepi ubica. Teme o kojima Atvudova piše veoma su raznovrsne: priroda, muško-ženski odnosi, politička pitanja, nacionalni identitet, istorija. Radeći kao urednik u jednoj izdavačkoj kući, Margaret Atvud se bavila i književnom kritikom.
Rediteljka
Dragana Varagić (1957, Kraljevo) je srpska glumica, trenutno zaposlena kao vanredni profesor na Akademiji umetnosti u Beogradu, i gostujući profesor na poljskoj Nacionalnoj filmskoj i pozorišnoj akademiji u Lođu. Diplomirala je glumu na Fakultetu dramskih umetnosti, specijalizirala Šekspira na Šekspirovom institutu u Stratfordu u Engleskoj i magistrirala dramu na Univerzitetu Toronto u Kanadi. Odigrala je brojne uloge u pozorištu, na filmu i televiziji. Kao prvakinja Narodnog pozorišta u Beogradu, između ostalih ostvarile je uloge Nataše Rostove, Julije, Ledi Ane, Helene Čarls, Elizabete Proktor, Katarine Lugomirski. U Kanadi je nastavila svoju karijeru kao glumica, reditelj i univerzitetski profesor. Igrala je u komadima od Šekspira i Strindberga do Hauarda Barkera i Edvarda Bonda. Režirala je Kanal sreće, To nije moja priča, Dantes Divinus, Poslednji dani Jude Iskariotskog, Princeza T… Predavala je glumu na univerzitetima Dalhauzi i Vindzor, a glumu i režiju na Univerzitetu Otava. Nosilac je više nagrada za glumačka ostvarenja na našim prostorima (dvije godišnje nagrade Narodnog pozorišta u Beogradu za glumu, Nagrada Udruženja dramskih umetnika Srbije za najbolje glumačko ostvarenje, Nagrada za epizodnu ulogu na Sterijinom pozorju…) i nominacije za nagradu Dora za najbolju glumicu u Torontu. Režirala je i koproducirala kanadsko – crnogorsku koprodukciju Penelopijada koja je na repertoaru tivatskog pozorišnog festivala Purgatorije.