Svetozar Savić- promocija romana “Narcizam smrti”

Svetozar Savić je rođen 1962. u Nikšiću. Dio mladosti proveo je u Novom Sadu, gdje je diplomirao na Poljoprivrednom fakultetu, i u Beogradu, gdje je magistrirao i na istom fakultetu odbranio doktorsku disertaciju na temu: Autohtone crnogorske sorte vinove loze, te stekao titulu doktora biotehničkih nauka. Naučni je saradnik, realizator brojnih projekata, fakultetski predavač i član odbora u Crnogorskoj akademiji nauka i umjetnosti (CANU). Dobitnik je Trinaestojulske nagrade u Crnoj Gori 2017. godine.

Na planu pisanog stvaralaštva, objavio je preko sto naučnih i popularno-stručnih radova u domaćim i stranim publikacijama, a potpisuje se i kao autor osam knjiga (naučnih monografija, stručnih knjiga i udžbenika), od kojih su dvije prevedene na ruski i engleski jezik, a jedna je ovjenčana međunarodnom nagradom u Parizu 2015. godine.

Pored ovoga, uspješno se bavi i beletristikom, odnosno lijepom književnošću. Prvo objavljeno književno djelo su mu kratke priče u formi romana, sa simboličnim naslovom Ljetopis jednog badanja. Drugi roman, naslovljen Vajar, inače publikovan 2015. godine u izdanju podgoričke IK „Obodsko slovo“ i beogradskog izdavača „Štampar Makarije“, naišao je na veoma dobar prijem kod čitalačke javnosti. Zvanična književna kritika ga ocjenjuje kao djelo visoke umjetničke vrijednosti, zbog čega je nominovan, u crnogorskoj selekciji, za regionalnu nagradu „Meša Selimović“. U knjizi Pasaži iz Bara 2, objavljena mu je poema Barski solilokvij.

Najnoviji roman Narcizam smrti objavljen je ove godine od strane Zavoda za udžbenike Crne Gore i Otvorenog kulturnog foruma (OKF).

Riječ kritike:

NARCIS U OGLEDALU EROSA I TANATOSA

„Od prije izvjesnog vremena zovem se Bernard Novak i nalazim se već nekoliko sati u avionu iznad Atlantika“…

„Novi roman Svetozara Savića tako dobro korespondira sa sopstvenim naslovom da svaku moguću analizu teksta valja početi i završiti baš na tom mjestu: kod značenja koja isijava fenomen narcizma smrti, među ogledalima koja reflektuju samozaljubljenost Tanatosa, ali pod uplivom edipalne sfere i erotskih konotacija. Ovo neizbježno vodi u psihoanaliziranje, kako tanatološkog principa tako i pitanja Erosa, ljudske slobode i moguće sreće. Upravo tome sklona je pripovjedačeva svijest koja se pretače u ispovjednu naraciju, govor o sebi, gradeći sopstveni (glavni) lik u strukturi romana…

…Autodestrukcija, zaljubljenost i samozaljubljenost u signifikantnoj i opasnoj igri Erosa i Tanatosa, zločin, krivica i nevinost, tiranija nivoa ličnosti koji se međusobno sukobljavaju i uvode pojedinca u stanje permanentne tjeskobe i anksioznosti – samo su neki od motiva koji nastanjuju ovaj tekst čineći ga tematski i žanrovski kompleksnim. Upravo pomenuta složenost slojeva predmetnosti dozvoljava različita određenja romana, koji je prije svega psihološki i roman lika, ali sa elementima detektivskog i krimi-sižea…

…Frojdovski nespokojan ego u neravnoj borbi sa „suprasuperegom“ – kako pripovjedačka svijest percipira i imenuje najuzvišeniji nivo sebe – a onda silaženje u ponore „ida“, do kojeg ipak dopire nešto svjetla onog supra-super-Ja i ne dozvoljava da ispliva animalno čak ni kada je na nagonsko na sceni – u najkraćem karakteriše psihološki profil junaka priče, čiju sudbinu ipak određuju dvije ključne relacije prema ženskim likovima: zaljubljenost u M. (nepomućena u sjaju suprasuperega), i briga i ljubav prema majci koja postaje žrtva sopstvenog suicidnog „narcizma smrti“.

Dr Gordana Leković