Teatar Le Studio i Puls teatar
Inspirisana dramom Parobrod Istrajnost Šarla Vildraka
Režija: Žan-Batist Demarinji
Scenografija, video i produkcija: Sanja Maljković
Grafički dizajn : Sanja Karić
Dizajn svetla: Žan-Batist Demarinji
Pomoć oko kostima: Dunja Sabljić, Sonja Kotorčević i Ivana Jovanović
Pomoć oko dramaturgije, teksta, muzike i kostima: Nemanja Mutić i Olga Simić
Tehnička podrška: Duško Korlat i Bojana Đuričić
Koproducent: Ivana Nedeljković
Igraju: Mirko Jokić, Ana Jovanović, Žan-Batist Demarinji, Nada Macanković i Marko Petrović
O predstavi
Istrajnost se bavi univerzalnim temama vezanim za probleme mladih: nedostatkom persprektive, željom za uspjehom, slobodom, ali i porodicom i sigurnošću. Da li su te želje u konfliktu sa sredinom iz koje potiču ili je to samo izgovor slabih? Takođe, bavi se pitanjem zajedničkog nasljeđa balkanskih naroda: da li negiranje zajedničke prošlosti dovodi do osiromašenja pojedinačnih identiteta? Na kraju, da li je nacionalni identitet nešto što je uopšte važno kada sudimo o pojedincu? Odgovori nisu servirani, niti su uopšte tu. Prikazan je samo problem i situacija, na publici je da odluči da li želi da dublje razmisli o tome.
Riječ reditelja
“Istrajnost je nastala u tromesečnom procesu kolektivnog rada gde su svi članovi umetničkog tima, kroz unapred pripremljene improvizacije, kreirali materijal koji danas sačinjava predstavu Istrajnost. Ovaj način rada predstavlja rezultat kontinuiranog istraživanja (kroz produkcije i radionice) umetničkog tima teatra Le Studio. Od originalnog komada Šarla Vildraka (kojim smo bili inspirisani), sačuvan je samo osnov: početna situacija i likovi. Čin kreacije odvija se direktno na sceni, počevši od improvizacija. To nam je dozvoljavalo da biramo one najkompleksnije momente u odnosu između likova, možda one autentičnije, u svakom slučaju savremenije od onih koji se nalaze u prvobitnom tekstu. To je istovemeno dozvoljavalo da scene učinimo vizuelno bogatijim.”
Žan-Batist Demarinji, reditelj
Riječ kritike
„Demarinjijeva režija je sveža i specifična, utemeljena u diskretnom poetskom realizmu, multimedijalnom, snažno vizuelnom i prodornom muzičkom izrazu. Priča se prostire u fragmentima, iseckano, scene se često ređaju kroz kratke rezove, donekle nalik jeziku filma. Naracija je obložena upadljivom emocionalnošću koju pored ekspresivne igre glumaca bitno gradi i muzika. Sa jedne strane je ona univerzalno poetska, mekana, nostalgična, kada slušamo klavirski minimalizam Erika Satija koji je lajtmotiv, sa druge podvlači prenaglašeni balkanski patos, kroz narodne pesme sa bivših jugoslovenskih prostora, a sa treće ističe bunt kroz razvezanu seksualnost pesama eks-ju roka, na primer „Zabranjenog pušenja“. Poetsko-simbolička značenja radnje naglašavaju i suptilni elementi pozorišta senki i video-projekcije (Sanja Maljković), arhivski crno-beli snimci morskih plovidbi, koji univerzalizuju radnju, podižu je na jedan vanvremenski nivo. Tema emigracije se višeznačno problematizuje, ne samo kao konkretan odlazak u potragu za boljim materijalnim okolnostima, već i kao mogućnost obnavljanja sopstva, kroz menjanje perspektive, izmeštanje.“
Ana Tasić, Politika
„Glavni akteri predstave, dva brata, Srbin Siniša i Hrvat Jan, na putu za Ameriku u potrazi za boljom budućnošću, zbog kvara parobroda Istrajnost ostaju zaglavljeni u kafani „Vera“ u Trstu. U ovoj „poslednjoj jugoslovenskoj ambasadi na italijanskom tlu“, zatiču živopisno društvo „naših“: vlasnicu, sredovječnu Slovenku Veru, mladu konobaricu iz Bosne Selmu, i stalnog gosta, postarijeg Crnogorca Đuru. Zaglavljenost u vakuumu čekanja, u nelagodnoj, ali i oslobađajućoj poziciji „ni tamo, ni ovamo”predstavlja dramsku situaciju kroz koju se plodotvorno pretresaju teme fizičke i duhovne migracije, u smislu traganja za boljim životnim uslovima, ali i novim početkom, promjenom perspektive, oslobađanjem od bolnih balasta prošlosti. Takođe, potentno se otvaraju pitanja o različitim nacionalnim identitetima bivše Jugoslavije i njihovim odnosima, kao i o međuljudskim odnosima uopšte, krhkim i teško izgradivim, ali u konačnici ključno vrijednim.“
Maja Mrđenović, Peripetija.me
Reditelj
Žan-Batist Demarinji (Pariz, 1977) je pozorišni reditelj i pedagog. Poslije završene filozofije na Sorboni u Parizu, Žan-Batist studira glumu i režiju na Nacionalnoj dramskoj akademiji u Montpeljeu. Na njegov umjetnički rad će posebno uticati profesori Brus Majers (Piter Bruk) i Kristof Rauk (Teatar du Solej), a steći će jako obrazovanje u sferi fizičkog teatra, upoznajući metod Žak Lekoka, kroz maske i klovnovske vještine. 2006. godine osniva Biladi Rolling Theatre sa kojim započinje nomadski projekat Teatar oko Mediterana. Odlazi u Maroko i tamo postavlja tri predstave, istražujući mistične i orijentalne tradicije u scenskom izvođenju koje podrazumijevaju drugačiji pristup prostoru, pokretu i tijelu. 2008. osniva Kroz Prozor Fabriku sa Sanjom Maljković i počinje da radi u Srbiji sa ciljem da na ovim prostorima implementira manje razvijene pozorišne prakse. Od 2009. radi na relaciji Francuska-Srbija, a 2013. godine je osnovao gerila teatar Le Studio. Reditelj je više pozorišnih predstava postavljenih u Francuskoj, Španiji, Moroku i Srbiji.