Izložba radova Mila Milunovića

IZLOŽBA RADOVA MILA MILUNOVIĆA

Saradnja sa Narodnim muzejom Crne Gore

Milo Milunović je rođen na Cetinju 6. avgusta 1897. Godine u imućnoj trgovačkoj porodici kao najstarije dijete Vasa i Stanice Milunović. Školovanje započeto na Cetinju nastavlja 1906. u Italiji (Zavod Koleđo fumagoli, Monca), i u Scuola commerciale italiana ojima d’Albania u Skadru. Veoma rano ispoljava talenat za slikarstvo koje uči od 1912 do 1914. Godine u Firenci kod profesora Antonija Augusta Đakometija u Švajcarskoj slobodnoj akademiji (Academie ojima), ali ga prekida i svjetski rat kada se pridružuje crnogorskoj vojsci. Biva zarobljen i interniran u Osijek (1917–1918) gdje upoznaje slikara Vladimira Filakovca sa kojim radi za pozorište i priređuje prvu samostalnu izložbu.

Po završetku rata prvi put boravi u Parizu od 1919. Do 1922. godine gdje, u tada vodećoj evropskoj kulturnoj metropoli samostalno upotpunjuje slikarsko znanje i ispituje nova polja likovnih interesovanja. Druži se sa vajarom Sretenom Stojanovićem, sa kojim nakon povratka u Beograd pred kraj 1922. priređuje zajedničku izložbu. Na poziv don Nika Lukovića radi freske za župnu crkvu u Prčnju kod Kotora 1923. i 1924.

Od 1924. do 1926. živi i radi u Zagrebu i izlaže na Proljetnom salonu. Tada dobija stipendiju i ponovo odlazi u Pariz gdje boravi od 1926. do 1932. Izlaže na Jesenjem salonu (salond’ Automne) 1926, I tiljerijskom salonu (salon des tuileries), 1927. godine. Zapaža ga vajar Antoan Burdel i otkupljuje sliku Mrtva priroda. Iste godine sklapa ugovor sa galerijom Kardo (Cardo) od koje dobija mjesečni prihod. Ljeta 1927. i 1928. provodi u Sen Tropeu sa Markom Čelebonovićem i Marinom Tartaljom. Galerija Kardo ga bira da u okviru Pariske škole učestvuje na XVI bijenalu u Veneciji 1928.

U Beograd se vraća 1932. i ženi slikarkom Olgom Bogdanović sa kojom do 1935. živi u Ulcinju. Nakon toga ponovo se vraća u Beograd od 1935. do 1946. gdje radi kao profesor na AlU i vodi klasu tonskih slikara, pristalica sezana.

Krajem 1935. dobija sina Nikolu, 1941. kćerku Vesnu, 1948. sina Vasilija. Od sredine 1946. do početka 1948. na poziv Ministarstva prosvjete NR Crne Gore boravi na Cetinju i radi kao profesor u novootvorenoj Umjetničkoj školi.

Po njenom preseljenju u Herceg Novi, Milunović se vraća u Beograd gdje na AlU nastavlja pedagoški rad. Komitet za kulturu i umetnost Vlade FNRJ dodjeljuje mu zvanje majstora-slikara i vodi Majstorsku radionicu. Bio je član umjetničke grupe Dvanaestorica.

Jedan je od osnivača Udruženja likovnih umjetnika Crne Gore. Dopisni član SANU postaje 1950, a redovni 1958. Od 1952. dobija rješenje kojim se imenuje za redovnog profesora AlU u Beogradu. Za člana dopisnika Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti izabran je 1966. godine.
Umro je iznenada 11. Februara 1967. godine u Beogradu gdje je i sahranjen.

Ostvario je veliki broj samostalnih izložbi, a učestvovao je i na brojnim kolektivnim izložbama u zemlji i inostranstvu. Njegovi radovi bili su zastupljeni na svim važnijim predstavljanjima jugoslovenske umjetnosti u svijetu (Pariz, Rim, Venecija, Milano, Atina, Ankara, Lion, Marsej, Tokio, Ojima, Brisel, Bombaj, Štokholm, Moskva, Berlin…). Dobitnik je domaćih i međunarodnih nagrada i priznanja među ojima se izdvajaju: Grand Prix za mozaik i slikarstvo na Međunarodnoj izložbi u Parizu 1937, Orden legije časti 1939, Državna nagrada Vlade FNRJ za 1949. Godinu dodijeljena za mozaik u Jugoslovenskom dramskom pozorištu u Beogradu, Sedmojulska nagrada za životno djelo, Zlatna medalja na II Trijenalu jugoslovenska likovne umetnosti, I nagrada na Plavom salonu u Zadru…